من هفت ساله و عاشق ماهیگیری هستم - با اینکه ۷ ساله هستم ولی خودم می‌توانم پشه های طعمه را به قلاب ماهی گیری ام وصل کنم.
با وجود این، من یک مشکل بزرگ دارم: رختخوابم را خیس می کنم. بعضی وقتها پنج یا شش شب بدون خیس کردن رختخواب سپری می‌شود، ولی بعد دوباره خیس شدن رختخواب شروع می
شود. من دوست ندارم درباره شب ادراری صحبت کنم و وقتی دکتر از من می پرسد که اوضاع چطور بوده، فقط با "بله" و "نه" جواب می دهم.
از همه بدتر اینکه نمی توانم شب خانه دوستانم بخوابم.
گاهی فکر می کنم که من تنها کسی در کلاس هستم که رختخواب خود را خیس می کند. گاهی در مدرسه هم به من خوش نمی گذرد. من نمی خواهم کسی بداند که رختخوابم را خیس می‌کنم. می دانم که مادرم خیلی ناراحت است که شبها مجبور است بیدار شود و ملحفه رختخواب مرا عوض کند. من حتی خوابیدن با پوشک را هم امتحان کرده ام ولی هم گرم و هم برای خوابیدن ناراحت هستند.
من همه درمان ها را امتحان کرده ام. پزشکم به من یک زنگ اخبار داد تا امتحان کنم. وقتی که من رختخوابم را خیس می کردم زنگ می زد، ولی من را بیدار نمی کرد. درعوض خواهر و مادر من را بیدار می کرد. بعد به من داروئی داده شد که دکتر گفت برای درمان افسردگی استفاده می شود اما برای شب ادراری نیز امتحان شده است. این دارو هم کمکی نکرد. درست مثل قبل، رختخواب من گاهی خیس و گاهی خشک بود. تنها تفاوت این بود که من خیلی خسته بودم و صبحها به سختی از خواب بیدار می شدم.
سعی کردم که یک "جدول جیش" تهیه کنم - ولی چه فایده وقتی که نتوانی برای شبهای خشک ستاره جایزه بگیری. ضربدر پشت ضربدر برای رختخواب خیس، اصلا جالب نیست.
نوشیدنی کمتر هنگام شب را نیز امتحان کردم، و مادرم سعی کرد وسط شب من را بیدار کند تا جیش کنم. ولی این کار هم کمکی نکرد.
آخرین باری که به پزشک مراجعه کردیم، مادرم پرسید: "واقعاً هیچ کمکی نمی شود به ما کرد؟ من و توماس فکر می کنیم که خیس کردن رختخواب به مدت ۷ سال دیگر کافی است." به من داروئی داده شد که میزان تولید ادرار را کم کرد ... و صبح رختخواب من خشک بود.
هم من هم مادرم می خواهیم که این درمان را ادامه دهیم.
